Paardenbitten
Voor een Engels onderzoeksproject zijn een aantal verschillende paardenbitten uit de ijzertijd en de Romeinse periode nagemaakt aan de hand van diverse archeologische vondsten. Doel van het onderzoek was het nagaan hoe deze bitten in de praktijk werden gebruikt en wat hun effect op het paard of muildier was. Voor dit project was een grote nauwkeurigheid van werken gewenst, omdat de maatvoering die van de originelen zo dicht mogelijk moest benaderen. Waar onderdelen ontbraken zijn deze in overleg met de opdrachtgever op basis van vergelijkend onderzoek aangevuld tot complete en werkende instrumenten.
Gevonden bij Kessel-Lith is dit trensbit, bedoeld voor ingespannen lastdieren, een mooi voorbeeld van praktische siersmeedkunst uit de ijzertijd. De stijlvol getordeerde bomen geven het geheel een boven functionaliteit verheven uitstraling. Een leuk stukje smeedkunst om te evenaren.
Het origineel van dit tongbit ligt in museum Het Valkhof. Het is waarschijnlijk slechts een deel van het bit, verondersteld wordt dat dit bit aanvullend bomen met ringen heeft gehad.
Dit curb-bit is op basis van de archeologische vondst volledig gereconstrueerd tot een complete werkend bit. Volgens kenners is dit type samengesteld bit door haar hefboomwerking hard voor het paard en vraagt veel beheersing bij de ruiter.
Dit bit bestaat uit een groot aantal losse, onderling afzonderlijk van elkaar te bewegen onderdelen. Het is een stangbit met een kinbeugel en zou tegenwoordig in deze vorm absoluut niet als bit worden toegelaten.
Dit curb-bit is op basis van de archeologische vondst volledig gereconstrueerd tot een complete werkend bit. Interessant is het flexibele monddeel en de verstelbare stang die de bomen met elkaar verbind. Hierdoor kan het bit nauwkeuriger worden afgesteld. De hefboomwerking van het bit lijkt op die van een tegenwoordig Western bit.
Dit trensbit heeft wel iets weg van een Chinese puzzle, het was in ieder geval even complex om te maken. De ringen kunnen er namelijk niet af. Het is twijfelachtig of dit bit voor een paard zou (kunnen) zijn gebruikt, eerder valt te denken aan een os. Gezien het feit dat de os in de Romeinse tijd een veelvuldig voorkomend lastdier voor het trekken van een kar was, is dit zeker niet onaannemelijk.